sv Ouderkerk VR3 – Geuzen Middenmeer VR5 6-0 (4-0)
Als we tegen Geuzen Middenmeer moeten, moet ik altijd weer aan vroeger denken. Ik denk dat onze meisjes van nu toen gemiddeld zo’n twintig jaar waren. De meiden van de Geuzen hadden toen gemiddeld onze huidige leeftijd. Er speelde een dame met net boven haar bovenlip had een wratje. Op zich natuurlijk absoluut niks mis mee. Echter wat dat wratje nogal interessant maakte, waren die enorme vele en met name lange haren die eruit groeiden. Wij zouden zeggen, haal die haren weg, zij liet ze echter zitten. Mag, is helemaal haar vrije keuze. Echter in ons team kreeg ze al heel snel de naam “Snorrie”. Dus we speelden nooit tegen Geuzen Middenmeer maar tegen het team van Snorrie. “O, moeten we tegen Snorrie”, werd er altijd uit één mond gezegd. We kunnen er nog steeds om gniffelen.
Uiteraard was ik te laat, maar dit keer met een goed excuus. Ik had oppasdienst en zou op tijd worden afgelost. Nou ja, dat op tijd was dus om half twee, onze verzameltijd. Ik stuurde uiteraard een excuus bericht om half twee en dat ik eraan zou komen. Aan de andere kant vond ik het ook niet zo erg, ik was die ochtend al sinds vroeg bezig. Onze speelsters aantal, welke mee zouden doen, fluctueerde van 11 naar 15 en weer terug en weer heen. Net als ik dacht dat het nu wel afgelopen zou zijn met de veranderingen, kwam er weer een wijziging door zodat ik opnieuw kon beginnen met de opstelling. Ik had gelukkig al de opstelling met potlood op papier gezet, echter op het laatst bleef er nog maar weinig van mijn gummetje over en zou even stofzuigen ook geen luxe zijn. Enfin, op naar svo. In de receptie zag ik Piet zitten, even gedag zeggen natuurlijk. Ik deed de deur open en ja hoor met zijn tweetjes (Danny stond er ook) wezen ze pontificaal op hun horloge: “20 minuten te laat valt niet meer onder een beetje te laat”. Terwijl Danny met zijn vinger op zijn horloge tikte, tikte Piet op een lege plek op zijn pols en deed dus duidelijk alsof. “Zozo, hebben ze jouw Solex gestolen Piet”, lachte ik hem toe. “Bijdehand”, hoorde ik hem nog zeggen toen ik de deur achter mijn dicht deed. Ik liep naar onze meisjes, die zaten in de kantine nog steeds op mij te wachten. Ik werd onthaald met een luid applaus en in koor: “Jaaaah, daar is eindelijk onze Gerrie”. Ze gingen meteen richting kleedkamer en ik ging een biertje halen voor de coaches. De jongens achter de tap moesten nog even wennen, zij stonden daar voor het eerst. Ik kreeg de met liefde getapte biertjes en ook de mislukte probeersels. Gelukkig kwam Danny er net aanlopen en hielp ons met het genieten van een heerlijk koud biertje.
In de kleedkamer gaf ik mijn opstelling van vandaag door en zei dat ik eens wilde beginnen met een sterk middenveld. Nadat ik de namen had opgesomd, Gaby, Judith en Michelle, kwam er meteen commentaar van Michelle. Met verschrikte ogen zei ze: “Nee, nee, je moet mij niet op half zetten, als half moet je veel te veel rennen. En mijn conditie is niet zo best…..”. Judith antwoorde hierop lachend: “Ik sta naast je hoor, ik help je wel……”
De eerste helft ging voorspoedig. We kwamen niet in gevaar. De tweede helft leek erg op de eerste, het spel was aan ons. Loes deed sinds jaren weer eens mee als gastspeelster. Zelf hadden we te weinig en waren dus blij met wat hulp. Omdat ze jaren niet had gevoetbald wilde ze vrij snel worden gewisseld. In de tweede helft nam ik haar in bescherming en haalde haar er weer redelijk snel uit. Dat vond Loes wel jammer had ik het idee. En na enige tijd zei ik: “Wil je nog even ballen?” “Ja graag” Bij de eerstvolgende uitbal riep ik: “SCHEIDS” geen reactie “SCHEIDS….” geen reactie “SCHEEEIIIIDS” geen reactie “AAARRRRRRIIIIIIIE, DENK EEN BEETJE AAN MIJN LONGEN”. Eindelijk reactie, Loes mocht erin en nog geen minuut later floot hij af. Ja, stom van mij, ik had helemaal niet meer op de tijd gelet, arme Loes.
Memorabel moment. Door verplichtingen elders kon Gaby alleen de eerste helft meedoen. Dus tijdens de rust ging ze alvast douchen, terwijl ze de doucheruimte inging (nog aangekleed) riep ik haar na dat ik uit betrouwbare bron had vernomen dat ze als een Muze kon zingen onder de douche. Zij deed de deur dicht en ik ging door met mijn opstelling voor de tweede helft. Terwijl ik zo bezig was hoorden we opeens onder de douche deur vrolijk gezang “We are the champions” komen.
Gerd
