sv Ouderkerk VR3 – DEVO’58 VR1 1-8 (1-5)

Dat was al weer een tijd geleden, 4 juni, onze laatste wedstrijd en nu 24 september onze eerste wedstrijd. Aan bekeren doen we niet, veel te vermoeiend…. Ik had stilletjes gehoopt dat ik in korte broek en T-shirt richting sv Ouderkerk kon gaan. Maar helaas het weer was er niet echt naar. Dan maar lange broek en regenjas.

Zoals gewoonlijk was ik niet de eerste. Terwijl ik het terras op liep wist ik het al, die zijn zich al aan het omkleden, want ik zag niemand van het team en liep door naar de receptie ruimte. Daar stonden Piet en Danny en ik kreeg een warm onthaal. Na al die warme begroetingen vroeg ik Piet: “Zeg Piet, had je de meiden niet even kunnen tegenhouden tot ik er was?”. Hij keek me aan met zijn welbekende blik en antwoordde: “Bijdehand, als je nou eens op tijd komt is er niets aan de hand en nu geef je mij de schuld….”. Hij had wel een beetje gelijk, met de nadruk op beetje. “Maaruh, hebben ze wel de intrapballen meegenomen dan?” “Moet ik nu ook nog eens overal op letten…. geen idee”. “Oké, nou dan ga ik maar even kijken, Hans zou de ballen in de Bullenwijk leggen”. “Daar heeft de trainer van VR1 een voorbespreking, die kun je nu niet storen”, wierp Danny tegen. Voorbespreking, ach ja, dat deden wij vroeger ook, in die goede oude tijd, toen we nog DA1 waren. Nu heeft de voorbespreking iets meer weg van ‘wie haalt het eerste rondje na de wedstrijd’…. Enfin, ik had wel de ballen nodig, dus dan maar even onbeleefd zijn. Ik klopte voorzichtig op de deur van De Bullewijk. Geen reactie, dus dan maar iets harder kloppen, en ja hoor: “Ja kom maar”. Ik deed de deur open en het “Hé Gerd” kwam mij tegemoet. “Sorry dat ik jullie stoor maar volgens mij moeten hier intrapballen van ons liggen”. Ik kreeg ze, bedankte iedereen en verliet de kamer met: “Goed luisteren naar de baas hoor”.  

Ik had alle niet in de tas horende spullen meegenomen, zoals reserve keepershandschoenen, reserve scheenbeschermers, doos eerste hulp en weet ik veel wat nog meer. Ik ging naar het terras met die tas en intrapballen. Piet Hein de dagleider was inmiddels ook gearriveerd, tsja fietsen uit Amstelveen, wind tegen en…. Maar goed, we hadden vrijwel geen kans om elkaar te begroeten of mijn telefoon ging. Arlette. “Zeg pap heb jij die tas met…….” Ik liet haar niet uitpraten, weet  ik veel wat ze wilde hebben uit die tas en ik had geen zin om in die tas te spitten om ja of nee te kunnen zeggen. Dus vroeg ik in welke kleedkamer ze zaten. “In 6”. Ik toog naar 6, bonkte tegen de deur en liet de tas voor de deur staan. Lijkt wel een Sinterklaas actie toen ik wegliep. Op de weg terug naar het terras wilde ik de terrasdeur open doen, maar iemand was mij voor. De deur ging open en daar kwam Dionne. Ze snelde langs mij heen. “Hoi Gerd”. Mooi op tijd. Nummertje 6 riep ik haar na, ze was echter al de bocht om gesneld. Ik stond koud weer op het terras en daar kwam Lisanne en vroeg haar vader om de opstelling door te geven. “Maar is Dionne al omgekleed?”, vroeg ik verbaasd. “Ja hoor, kom je pap (Piet Hein)”. Nog verbaasder keek ik hun na, dat doet Dionne snel dan….

Ik was vergeten de intrapballen te tellen. We zijn vorig seizoen alles kwijtgeraakt en dat wil ik niet nog eens meemaken. Terwijl de meiden warmloopoefeningen deden of wat daarvoor moest doorgaan en met de ballen bezig waren probeerde ik ze te tellen. Eén, twee, drie maar toen werd bal drie weggetrapt en kwam een andere bal weer tevoorschijn dus vier en toen kwam bal twee langs of was dat bal vijf. STOOOOP….. Al die mijn kant op gerichte verbaasde gezichten vroeg ik: “Laat de ballen even voor wat ze zijn”. Nu kon ik tenminste rustig tellen, 5.

De wedstrijd begon. DEVO mocht de aftrap nemen. Dat deden ze om meteen daarna te scoren. Ik had nog geen eens de tijd gekregen om mijn vlaggetje goed vast te pakken. Even later kregen wij een pingel, die ging er ook in en daarna ben ik de tel kwijt geraakt. Op veld 1 hoorde ik ook steeds gejuich maar nu wel van onze meiden. “Die hebben dus goed naar het baasje geluisterd….”

Memorabel moment. Ik wilde nog wat bespreken met de meiden en vroeg hun om naar de kleedkamer te gaan en op mij te wachten en vooral niet om te kleden. Ik ging wat lekkers halen bij de bar en kwam met een ontvangstgejuich in de kleedkamer. Daar lagen ook de ballen, keurig in hun netje, op één na. Ik dacht dat zal mij toch niet gebeuren om meteen al een bal kwijt te raken. “Waar is die bal nummer 5”, vroeg ik pissig. “Oh uh de tegenpartij vroeg of die bal van ons was en wij zeiden nee, wij hadden er 4 dus compleet” “We moeten er 5 hebben, dus ga halen die bal, nu”: antwoordde ik wat minder pissig maar wel gemeend. Sjaan ging er achteraan en kwam even later terug zonder bal. “Ze hadden geen intrapballen, die hadden ze van ons geleend en weer teruggebracht naar de receptie” “Oké, dan haal ik de bal daar straks op”. Na afloop liep ik naar de receptie alwaar Piet stond. “Zeg Piet hebben de meiden van de tegenpartij hier intrapballen afgegeven?”  “Niet dat ik weet, maar ik zag wel meiden een netje met ballen bij de tafelvoetbal leggen”. Ik kijken, geen netje. Ik kom weer terug in de receptie om te vertellen dat er geen netje met ballen lag en nu een intrapbal kwijt ben. “Bijdehand, let dan ook een keertje goed op je spullen”, kreeg ik als rake antwoord. Gelukkig was er een redder uit de nood die mij wist te vertellen dat er twee ballen waren teruggebracht en die heeft hij in de ballenkast gelegd. Op beide ballen stond SVO, die heb ik dan maar meegenomen en bij ons in het netje gedaan. Hadden we nu 5 of 6 intrapballen, heb ik me nu verteld?

Gerd