Wedstrijdverslagen

De Meer VR5 – sv Ouderkerk VR3 2-1 (1-0)

Ik was op zolder aan het hobbyen met Ikea kastplanken terwijl ik buiten de regen te keer hoorde gaan. Ik keek uit het raam en zag een enorme regenval. “Hmm, moet ik in dit weer zin hebben om mee te gaan met voetballen?”, schoot er door mij heen. “Ik trek wel mijn regenjas en -broek aan, want het is eigenlijk veel te leuk samen met die meiden”, was mijn daaropvolgende gedachte. Die regenjas was geen probleem, de hing aan de kapstok, maar de broek, waar had ik die broek gelaten. Terwijl ik wanhopig aan het zoeken was kwamen er allemaal berichten binnen. Anouk; ik ben wat later…. Daphne; ik ben wat later…. Sabine; ik kom je rond 13:05-13:10 ophalen. Ik schrok mij dood, het was inmiddels kwart voor één, nog geen broek gevonden en ik wilde ook nog even wat eten. Snel stuurde ik terug, doe maar 13:10-13:15. Ik weet, we hadden afgesproken om om 13:15 te verzamelen, maar dit viel duidelijk onder Zeer Hoog Noodgeval. Ik stopte even met zoeken, maakte gauw wat bammetjes en terwijl ik verwoede pogingen deed om mijn bammetjes zo snel mogelijk naar binnen te werken, ging ik verder met de zoekactie. De tijd tikte door zonder resultaat, dan maar vrouwlief om hulp roepen. Het roepen is niet handig om te doen met een net goed gevulde mond. Ik moest de zoekactie weer tijdelijk staken omdat ik eerst stukken brood met gebraden gehakt van de trap moest rapen. Maar goed, vrouwlief kwam naar beneden, behendig de stukken brood en beleg ontwijkend en vond mijn broek binnen luttele seconden. Inmiddels was Sabine al ruim gearriveerd en gaf via haar motor aan dat ze al een tijdje stond te wachten. Enfin, uiteindelijk om 13:25 naar svo. Tot mijn verbazing stond daar Anouk al. “Je had gemeld dat je later zou komen en je bent toch nog vóór mij?”, wierp ik haar toe. Nog geen twee tellen later kwam een soort paniek bericht van Daphne: “Waar is iedereen? Ik sta hier al te wachten vanaf 13:20! We spelen toch bij De Meer?….” We berichtten haar terug dat we om 13:15 zouden verzamelen bij svo niet bij De Meer, ga maar wat te drinken halen, we komen er aan. Michelle wist ondertussen te berichten dat ze nog bij DVVA was, ze zou zo de fiets pakken en er over 10 minuten zijn. “Over 10 minuten zijn???? DVVA en De Meer zijn buren, dat is lopend geeneens 2 minuten”, dacht ik.

Ik heb met Piet Hein afgesproken dat hij de uitwedstrijden zou coachen en ik de thuiswedstrijden. Dus ik kon dit keer alles ‘langs’ me heen laten gaan. Toen we werden ontboden om de opstelling door te nemen, zei ik tegen Piet Hein dat hij beter alleen kon gaan, de kleedkamers zijn zo klein hier, daar kunnen wij met zijn tweetjes niet ook nog bij. Maar toen ik hoorde dat de kleedkamers vernieuwd waren ging ik natuurlijk mee. Ik liep een eindje achter hun aan. Zij liepen de trap op, ik liep ook de trap op, zij gingen linksaf en liepen uit mijn zicht door de muur, ik ging ook linksaf zag niemand meer van ons maar wel een open deur. Ik ging door die open deur en kwam in een gang met allemaal kleedkamers, alleen, ik zag niemand van ons….. Tsja, wat nu. Er stond één deur op een kier en ik heb maar een voorzichtige gok genomen. Hard kloppend op de deur keek ik voorzichtig om het hoekje. Gelukkig daar zaten en stonden ze allemaal, geen ander team. Ik moet zeggen, de kleedkamers zijn er duidelijk op vooruit gegaan. Daar was ook onze Michelle en ik vroeg haar belangstellend naar de hoedanigheid van haar fiets. “Hoezo?”, vroeg ze met grote verbaasde ogen. “Nou ja, als je op je fiets 10 minuten nodig hebt om hier te komen terwijl het op loopafstand nog geen 2 minuten is, dan is er wat aan de hand met die fiets, toch?? Een enorme slag in het wiel of zelf alletwee, gebroken ketting, twee lekke banden die eerst moeten worden geplakt, vastgeroest slot….!” Lachend antwoordde ze: “Nee, ik bedoelde ik kom over tien minuten op de fiets”.

Het was een wedstrijd welke we niet hadden hoeven te verliezen. De Meer speelde op de lange bal, ze hadden een paar snelle meiden voorin staan en daar gokten ze op. Ik moet zeggen de beentjes van onze verdedigers moesten flink aan de bak en hun uiterste best doen, het was een wedstrijd van de jeugd tegen de moeders. Maar al met al hielden onze moeders goed stand. Michelle raakte op enig moment geblesseerd en moest even aan de kant. Na enige tijd ging het weer. Ze ging het veld in, maakte vlug een doelpunt en viel weer uit. Jammer dat we snel na de gelijkmaker weer tegen een achterstand aankeken en niet meer hebben kunnen wegwerken.

Ik was overigens wel blij dat het af en toe toch nog een beetje heeft geregend, anders was mijn zoek sessie deze dag helemaal voor niets geweest.

Memorabel moment. In de tweede helft werd weer gewisseld. We waren met zestien, vijf werden er nu in één keer gewisseld, las het schema. Bij een uitbal riep Piet Hein onverwacht: “Scheidsrechter…. Wissel”. De scheids reageerde en floot het spel stil om te kunnen wisselen. Vanaf de bank hoorde ik de meisjes heel verbaasd en uit vrijwel één mond protesteren: “Uhhhh???, Piet Hein????, wie wissel je voor wie???? Ennuh, waar moet ik staan dan???? en mogen we niet even warmlopen?????”…… In zijn enthousiasme was hem dat allemaal even helemaal ontgaan: “Ja natuurlijk, warmlopen, nu dan, uhhh hé scheids we wisselen nog even niet”. De scheids keek Piet Hein verbaasd aan en floot voor de spelhervatting.

Daar stond Piet Hein dan met vijf meisjes om zich heen. “Jij gaat op die positie staan”. “Ja maar gaat Ellen eruit dan, die speelt toch net?” “Nou nee die gaat op die plek staan en dan gaat Dionne naar achter” “En Sjaan dan? Die gaat toch naar de plek waar Dionne naar toe moet of gaat zij eruit?”. Kortom het had mij ook kunnen overkomen en ik voelde echt met Piet Hein mee. Uiteindelijk is de wissel helemaal goed gekomen.

Gerd

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *