sv Ouderkerk VR3 – De Zuidvogels VR3 5-0 (2-0)

Het begon weer allemaal lekker. Op de vrijdagavond had ik de opstelling gemaakt. “Nu zal het wel loslopen met afmeldingen…”, dacht ik. Ik was net klaar en kreeg een bericht door in de groepsapp: “Meiden sorry, ik kan morgen echt niet voetballen, ik heb mijn bilspier toch te erg verrekt met het stofzuigen gisteren!!!!…..”. Tsja had ik maar niet moeten denken. Dus hop, krassen strepen en een nieuwe opstelling gemaakt. Ik was koud klaar, kwam de volgende binnen, “sorry meiden ik blahblahblah”….Ik ben dus maar gestopt en nam mij voor om zaterdagochtend dan maar een opstelling te maken. Ook dat bleek niet helemaal het goede moment: “Sorry meiden de oppas…. blahblahblah…..”. Het is mij uiteindelijk toch gelukt, ware het niet dat ik de opstelling uiteindelijk vergeten was mee te nemen, dacht ik. Ik had al mijn jaszakken doorwoeld zonder resultaat. Echter, ik had een extra regenjack meegenomen en had de opstelling in één van die zakken gedaan. De ‘regendruppels’ stonden inmiddels wel op mijn voorhoofd.
Langzaam druppelde iedereen binnen. De één was er eerder dan de ander. Het viel mij op dat toen ik kwam aanlopen er geen Saskia was. Oké, ze had een stofzuigblessure, maar meestal is ze toch ruim een kwartier voor de anderen aanwezig. Niet alleen wij druppelden binnen, ook de meiden van de tegenpartij kwamen aanlopen. Kennen jullie dat nog van vroeger, bij de eerste schooldag van een nieuw schooljaar. Wij gingen altijd naar de piepers kijken, de nieuwelingen, ze leken ieder jaar wel kleiner en jonger te worden. Zo voelde het nu ook een beetje, ze heten dan wel VR3, maar waren toch nog wel heel erg jong. Ik zei tegen onze meisjes: “nou meisjes, zij zijn nog hartstikke jong en wij zijn ervaren door de vele jaren voetbal”. “Dus dat wordt een wedstrijd de jeugd tegen de ervaring”. Daffie keek mij met pretoogjes aan en zei lachend: “Weet je nog wel Gerrie, dat wij vroeger als jonkies sommige teams toch wel oud vonden en nu zijn wij die oudjes….” “Oh, en nog wat ik ben de bidons vergeten”. “Jeetje, je wilde ze vorige week nog persé meenemen en ik zei nog als je ze maar niet vergeet….
”Enfin ik naar Piet. “Ga maar naar Arie, die staat in het washok, daar staan allemaal bidons die je kunt lenen”. Ik naar Arie en vroeg om een setje bidons. “Wat wil je hebben?” “Bidons!” “Bidons, nee die heb ik niet”. “Ook niet in de kast in de gang?”. Wij kijken, daar stond van alles, maar geen bidons. “Nou ik vraag ZA2 wel, die zijn net klaar met voetballen, misschien mag ik hun bidons wel lenen”. Hij keek me verbaasd aan en zei: “Oh, je bedoelt bidons, ja die heb ik wel, zat”. Na een vraagteken van mijn kant had ik dus eindelijk bidons. Helaas kon ik niemand meer strikken om ze te vullen, alle meisjes stonden al in het veld moeilijke warmloop oefeningen te doen. Arme Lisanne had zich net warmgelopen en blesseerde zich al voor de wedstrijd begon, dus daar ging mijn opstelling weer…. Nou ja, het was lulliger voor haar dacht ik, die opstelling sloeg toch al nergens meer op.
Na maanden heb ik eindelijk weer eens Arie mogen begroeten, sinds maart vorig jaar hebben we elkaar niet meer gezien. Net zoals hij hadden ook wij er zin in. Echt gevaarlijk waren ze niet, de Zuidvogels. Ze hadden een paar leuk voetballende speelsters, echter wij hadden de wedstrijd duidelijk onder controle en Anouk hoefde niet veel te doen. Ik weet niet wat er gebeurde maar een meid van de tegenpartij deed schijnbaar iets fout en ik hoorde hun coach hard “wat doe je nou, idioot” haar kant op roepen. “Naja dacht ik, al doe je iets fout, dat roep je toch niet naar een speelster”. Ik moest er stiekem wel om lachen eigenlijk. Ik wisselde één van onze meisjes, zij liep het veld, kwam naar mij toe lopen en zei: “Weet je wat die coach net riep, “Jullie moeten toch kunnen winnen tegen een team met een gemiddelde leeftijd van 30…..””. Tijdens de rust had ik gezegd dat we hun keepster best wel mochten uitdagen en dat we best wel af en toe een lange bal mochten geven, we hadden namelijk wind mee en we hebben een paar snelle speelsters. Michelle stond op enig moment op de middenlijn en schopte de bal met een boog richting vijandelijk doel. Wat gebeurt gebeurde er en de bal stuiterde pardoes over hun keepster het doel in. Na afloop van de wedstrijd vroeg ik Michelle: “Was dit nou die lange bal die ik bedoelde of het uitproberen van hun keepster wat ik bedoelde”. Ze keek me met vrolijke ogen aan en zei lachend: “Een beetje van beide….” Memorabel moment. Tijdens mijn onvrijwillige pauze kreeg ik nogal wat nare berichten door met betrekking tot de gezondheid van onze Hennie. Naarmate de tijd verstreek werden de berichten gelukkig weer positiever. Na de wedstrijd ben ik naar hun stamtafel gegaan en was verheugd hun gezond en wel te zien en te horen dat alles naar omstandigheden weer goed ging. Ze konden weer genieten van hun biertje en hebben gelukkig hun humor ook niet verloren. Dat ze nog maar lang bij ons mogen blijven.

Gerd