Loosdrecht VR1 – sv Ouderkerk VR3 3-2 (2-1)

Wat een ervaring, voor het eerst zelf je verslag mogen publiceren. Na een prima uitleg door Ruud kwam ik niet verder dan alleen de sv Ouderkerk site. Reden, uitval bij Facebook. Enfin, mijn vorig verslag bleef steken bij de sv Ouderkerk site, waar die wel was geplaatst….

Neemt niet weg dat we weer voor een nieuwe uitdaging stonden. We mochten tegen Loosdrecht. Ik zelf had opstart problemen. Een hele goede vriendin van mijn vrouw was deze zaterdag jarig en dat moest even worden gevierd, elders met een kopje kofje en gebak natuurlijk. Uiteraard doe je dan een pas op de plaats, vrouwlief zou oppassen, dat neem je dan over, laat hun lekker genieten maar gaf wel stiekem door “als je om 14:00 terug bent zou fijn zijn, dan ben ik nog net op tijd voor de wedstrijd”, maar oké, anders maken we er absoluut geen probleem van. Suus L was ook aan de late kant vanwege oppas perikelen. Ze gooide in de app: “ik kan pas om 13:30 weg, wil er nog iemand met mij mee?” En dat was ik. Sabine stak voor mij haar vinger op met als opmerking: “Neem die ouwe van mij mee”. En daar stond Suus L, vóór mijn woning op de stoep, terwijl ik naar buiten liep zag ik haar ijverig proberen de route in te plannen. Ik deed de portier open met: “Hoi Suus, superfijn dat je me komt halen en dat ik mag meerijden”. “Dat voetbalpark begint toch met een H?”, vroeg ze en keek me hoopvol aan om een bevestiging te krijgen. Het enige dat ik kon uitbrengen was een dikke “UHHHHMMM”. Ik moet zeggen ik herstelde me snel. “Als jij nou alvast de A2 opgaat richting Utrecht, dan heb ik ondertussen wel de route gevonden”. “Weet je het zeker, de vorige keer met Sabine ging niet bepaald lekker…..”, zei ze met pretoogjes en haar Suus L lachje. “Ja ja komt goed”. Ik had al ‘Loosdrecht VR1’ ingetypt, met daarbij ‘en snel een beetje’. Helaas zat ik alsmaar tegen een draaiend rondje te kijken, hoezo snel een beetje. Terwijl Suus L steeds ongeduldiger opzij naar mij keek en ik steeds meer druppelvocht op mijn voorhoofd voelde, kwam opeens het verlossende antwoord: “Indien mogelijk draaien”. Die vernietigende blik van Suus L en daarnaast dat stomme Google Maps ding die niets begreep van mijn toets kunde….  De tweede poging ging wel goed en daar gingen we. Terwijl we door Loosdrecht reden zei Suus L: “Ik zou eigenlijk het liefst mee willen rijden, wat een luxe hier allemaal, dan had ik lekker kunnen rondkijken, maar dat kan nu niet”. Terwijl ze dat zei kwam een auto een zijweg uitschieten, Suus L reageerde ad rem, keek lachend naar mij en terwijl ze met haar vinger op mijn been tikte zei ze: “Je schrok wel hè”. We reden steeds achter een witte auto aan en opeens zei Suus L: “Oh jeetje je mag hier maar zestig en ik ging eigenlijk beetje te hard met de snelheid mee van onze voorganger…..hopelijk staat hier geen flitspaal”. We gingen inderdaad iets te hard en ik zei berustend: “Ach diegene voor ons in die witte wagen zal wel hier in de buurt wonen en weten waar de flitspalen staan…” Uiteindelijk kwamen op de plaats van bestemming aan. Voor ons parkeert diezelfde witte wagen en wie stappen eruit, Judith en Francien….. “Jeetje reden jullie niet te hard”, was onze schrik reactie. “Oh dat weten we niet, we reden achter iemand aan met het idee die weet wel hoe hard je hier mag….” Nou we gaan het beleven….

We hadden hier nog nooit gevoetbald, ik moet zeggen het is een leuk complex. Een binnenbar heb ik niet gezien, wel een overdekte buitenbar. De zon scheen volop, de temperatuur was zeer aangenaam en ik had me al meteen voorgenomen om na afloop van de wedstrijd met onze meisjes op hun terras iets koels te gaan nuttigen. Maar eerst riep de verplichting. Op enig moment werden we ontboden om de opstelling door te nemen. Ik wilde de kleedkamer ingaan en zag een bord naast de deur: “Max 8 personen”. “Oei, dat gaat hem niet worden, we zijn hier met een elftal+”, dacht ik terwijl ik de kleedkamer in liep. “Meisjes, naast de deur hangt een bord, maximaal 8 personen in de kleedkamer, we zijn met te veel….dus…..”, zei ik. Unaniem werd mij: “Nou dan ga jij toch lekker buiten staan” toegeworpen, gelukkig met een brede grijns…of…. nee, wacht even….. was die niet vals….. of……

Terwijl ik naderhand het veld op liep, keek ik naar de activiteiten van de meiden van onze tegenstander. Ze waren volop bezig met warmlopen, er lagen ook allemaal pionnen op hun veld die een moeilijke oefening begeleiden, de keepster werd niet alleen ingeschoten, maar moest daarnaast ook allemaal moeilijke dingen doen. En wij…. onze intrapballen lagen nog steeds thuis bij Suus K, pionnen hebben we niet en de bidons die we dan wel hebben, liggen bij Daphne in de achterbak van haar auto. Ofwel, wij waren op alle vlakken de tegenoverstelling. Zij gingen vlak voor aanvang nog even naar binnen, wij zochten buiten naar het beste plekje om nog even bij de laatste zonnestralen te kunnen chillen. Ach, wij waren vroeger ook zo, nu zijn we even anders fanatiek. We kwamen vrij snel met 2-0 achter en ik dacht even “Oh oh, het zal toch niet gebeuren…..”. Het gebeurde ook niet, onze meisjes veerden op en kwamen weer langszij. Ook na de 3-1 achterstand kwamen we weer terug. Al met al had een gelijkspel een eerlijker uitslag geweest. Neemt niet weg, iedereen heeft haar best gedaan en volgens mij niet te vergeten, iedereen heeft weer genoten van het ballen in een lekker najaarszonnetje. Na afloop van alles heeft Danny mij thuisgebracht. We zijn binnendoor gereden door een mooi stukje Nederland. Beetje de weg kwijt, “indien mogelijk keren”, nee hoor niets van dat, gewoon een beetje genieten van het ondergaande zonnetje, van de binnenwegen en met name het mooie landschap.

Memorabel moment. Ik stond te vlaggen, ook in de tweede helft. Terwijl ik doende was hoorde ik opeens achter mij Suus K.: “Gerrie, ik heb een biertje voor je, zal ik het hier neer zetten?”. Ik draaide mij om en daar stond ze breed glimlachend. “Nee, doe maar niet, dan wordt die gepikt”, knipoogde ik terug. “Neem maar mee, we hebben tussendoor drinkpauze, dan kom ik bij jullie even lekker genieten”. En dat deed ik, het biertje was nog steeds koud en wat kan dat toch lekker smaken bij een warm zonnetje…

Gr

Gerd