Wedstrijdverslagen

Eemnes VR2 – sv Ouderkerk VR3 6-2 (3-0)

Nou dat is even een tijd geleden. Ik was er niet meer bij sinds maart vorig jaar. Er werd vorig jaar september door de meiden nog wel drie keer gespeeld, maar ik was daar niet bij. Dat laatste was ook duidelijk aan de uitslagen te merken, drie keer torenhoog gewonnen, één keer zelfs met 10-0!!!

Twee weken geleden kwam ik weer voor het eerst in de kantine, op een donderdag, ik moest de wastas ophalen. Bij binnenkomst zag ik allemaal pijlen op de grond, de looprichting aangevend. Het viel mij meteen op dat bij het biljart geen pijlen stonden van bijvoorbeeld alleen links- of rechtsom. Ook mijn grote vriend was er. “Hé Piet”. Hij keek verbaasd om zich heen waar die bekende stem vandaan kwam. Nadat hij mij had gespot volgde een zeer vriendelijke begroeting. Echter die warmte was snel verdwenen, alleen maar omdat ik vroeg waarom er geen pijlen bij het biljart stonden, waren de biljarters soms een uitzondering op de ander bezoekers….. “Huh, bijdehand, koud binnen en nu al weer aan het z**ken….”, was zijn reactie, hij draaide zich om en riep naar de anderen: “Mannen, willen jullie een biertje?”

Het is ongeveer 40 minuten rijden naar Eemnes volgens de routeplanner. Ik had de meiden gevraagd om een kwartier voor vertrek al te verzamelen, dan hadden we iets speling. Sabine kwam mij ophalen, ik reed met haar mee. Terwijl wij langs de kantine aan kwamen lopen begon Saskia al te mopperen. “Jeetje, nu begrijp ik waarom jij een kwartier extra reserve hebt ingebouwd, dat was alleen voor jezelf hè”. “Nou zeg”, reageerde ik: “We hebben elkaar al meer dan een jaar niet gezien op de club, is dit de ultieme begroeting???? Ik had meer iets verwacht van ‘Hééé Gerdje, leuk je weer te zien, hoe gaat het, dat is een tijd geleden…..’”. Ik pakte haar op en gaf haar een dikke knuffel in een pirouette. Ze knipoogde terug: “geintje”.

Sabine moest nog even tanken en zo geschiedde. Terwijl zij haar auto van de nodige vloeistof voorzag stelde ik de routeplanner op mijn telefoon in. Ze stapte weer in en ik zei dat ik de routeplanner had geactiveerd. “O wacht, ik zet hem wel even aan op het grote display, is wellicht makkelijker”, reageerde ze. En dat deed ze. We reden de A2 op richting Utrecht, de liefklinkende stem van de routeplanner gaf aan dat we rechts moesten aanhouden. Sabine reed richting Utrecht en bij de afslag richting Almere reed ze rechtdoor. “Neem de volgende afslag”, zei de stem met een zucht. “Uhh, we moesten hier rechtsaf”, probeerde ik voorzichtig terwijl we de afslag passeerden. “Oh, rechtdoor toch?, o nee, hij geeft inderdaad aan dat we moeten keren bij Abcoude. Dat liet die stem van de routeplanner ook duidelijk blijken: “Neem nu wel de volgende afslag en keer om….”, klonk de stem met een ondertoontje. Na het keren gaf de stem aan dat er links moest worden aangehouden en Sabine bleef rustig rechts rijden. “Als je nu niet naar de linkerbaan gaat schakel ik uit, dit, echt, heeft totaal geen zin”, kwam er verontwaardigd en nogal gefrustreerd uit de speaker.

Bij aankomst zagen we maar de helft van het team, en dat terwijl wij nog hadden getankt en een kleine omweg hadden gemaakt, dus die anderen hadden er al lang moeten zijn. “Waar is de rest?”, vroeg ik. “Oh die zijn zich al aan het omkleden”, kwam als antwoord. “Al omkleden? Hoe dan, ik heb de tas met tenues? Zitten ze soms in hun ondergoed te wachten totdat de tenues worden uitgereikt?”, was mijn verbaasde reactie.

Het gebeurt niet vaak maar we kregen een heuse spelerspas controle. Ik nam snel een voorsprong op een reactie die wellicht zou komen, door te zeggen dat het aantal teamleden nog niet klopt: “Sommige speelsters staan er nog niet op.” We hebben altijd opstart problemen en drie “gast” speelsters gevraagd om ons te komen helpen. Ik had iedereen aangevinkt als zijnde present om zo op het juiste aantal te komen. Ik heb vele malen moeten zeggen “nee die is er niet bij”, gelukkig bleef het erbij en mochten onze gastspeelsters meespelen.

We waren wel verbaasd dat er gedurende de wedstrijd steeds meer meiden van de tegenpartij erbij kwamen, op het laatst leek het wel of ze tien wissels hadden. Het bleek dat hun eerste vrouwenelftal niet mocht voetballen vanwege een vechtpartij bij hun vorige wedstrijd. We begonnen best goed en alle kansen lagen aan onze kant, naarmate de wedstijd vorderde kregen we wel wat doelpunten te verwerken, met min of meer verklaarbare reden. Het was best wel lekker weer, we besloten dan ook om buiten te blijven. Ik ging de thee halen en liep naar de kantine. Ik wilde net de trap oplopen en werd tegengehouden: “Sorry meneer de kantine is dicht, u kunt het drinken buiten in de tent halen”. Aldaar aangekomen keek de man achter de tap mij heel vreemd aan toen ik naar het drinken vroeg voor in de rust. “Maar, dat heb ik hier helemaal niet”. “Oh nou uhh, geef dan maar 15 AA’tjes”. Hij keek me verbaasd aan, riep een invaller en spoedde zich naar de kantine. “Doe ook meteen een kan voor jullie eigen meiden”, riep ik achter hem aan. Daar liep ik dan met allemaal bekers en twee kannen limonade. Onze meiden zaten lekker buiten, zij niet, dus ik moest ook nog een keer op zoek naar de meiden van de tegenpartij. In de tweede helft kwamen we weer op gang en begonnen te scoren. Terwijl wij in de ‘winning mood’ kwamen was het toch een beetje flauw van de scheids om net dan af te fluiten. Eerder mocht Saskia nog een pingel nemen en schoot snoeihard op de lat. Als excuus gebruikte ze dat de keepster in haar schiethoek stond en dus maar ergens anders naar toe moest schieten….

Ach als Eemnes VR2 straks bij ons speelt, zullen ze waarschijnlijk zonder hun VR1 invallers komen en kunnen wij ons revancheren.

Memorabel moment. Myrthe was één van onze gastspeelsters. Een paar seizoenen geleden hielp ze ons ook vanwege een onderbezetting. Ze maakte toen een mooi doelpunt en uit vreugde voegde ze er een pirouette achter aan. Natuurlijk kon ik het niet nalaten door dit te memoreren met als opdracht in ieder geval één doelpunt te maken. Myrthe zou Myrthe niet zijn, ze maakte haar doelpunt en ik riep haar toe: “EN?”. Ze keek me met lachende ogen aan en maakte met haar vinger boven haar hoofd een pirouette beweging. Ach ja, ik deed het ermee, we worden allemaal (gelukkig) een dagje ouder.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *